تاریخ پرچم در ایران

تاریخ پرچم در ایران








امروزه در دنياي مدرن وقتي مي‌خواهند از هويت يك كشور ياد كنند، حضور آن
را در جايي اعلا م نمايند، از قهرمان آن كشور در مسابقات تقدير به عمل
آورند و به طور كلي نام آن كشور را بر صفحات تلويزيوني درج نمايند، از
پرچم آن كشور استفاده مي‌كنند. پرچم نشان از يك هويت مستقل مي‌دهد، نشان
از باورها، عقايد و ارزش‌هاي يك سرزمين و مردم آن دارد. پرچم هر كشور
تداعي كننده نام آن كشور و فرهنگ آن است. در اين گفتار نگاهي داريم به
تاريخ پرچم ايران.از روزگاران گذشته و تشكيل اولين امپراتوري‌ها بر روي
كره خاكي تا امروز، همواره هر سلسله يا خاندان حكومت‌گري جهت تمايز خود از
ساير همسايگان، نشاني را برمي‌گزيده‌اند كه در پارسي به آن پرچم و در عربي
به آن علم و بيرق گفته مي‌شود. هنگام نبرد معمولا پرچمداران هر سپاه در
قلب لشكر جاي گرفته و تا زماني كه پرچم برپا بود، نشان از مقاومت مي‌داد و
هرگاه كه پرچم فرو مي‌افتاد مشخص مي‌گشت كه دشمن تا كجا پيش رفته و تكليف
غير از فرار چيزي نيست، بنابراين به محض كشته شدن پرچمدار، فرد ديگري آن
را بر سر بالا مي‌برد تا هم‌زمان بدانند كه مقاومت هنوز ادامه دارد و
شكستي در كار نيست و اين براي روحيه لشكر بسيار مهم بود به همين خاطر
هميشه گروهي از سواران و پيادگان را زبده اطراف پرچم را مي‌گرفتند و به
شدت در مقابل هجوم دشمن مقاومت مي‌كردند.اما در ايران و از روزگاران بسيار
دور ايرانيان بر اين باور بودند كه سرانجام روز رهايي‌بخشي خواهد آمد. در
اعتقادات آنها همچنين اين بودكه خواروبار و بهروزي و فراواني همانند گاو
فربهي است كه در درون غاري جاي دارد و هنگامي‌كه ميترا زاده شد، گفتندكه
او همان رهابخشي است كه ما چشم به راهش بوديم. ايرانيان همان‌گونه كه گاو
را مظهر رزق و روزي مي‌دانستند، شير را هم مظهر و نماد نيرومندي، مردانگي
و سروي مي‌پنداشتند.مداركي كه در كاوش‌هاي باستان‌شناسي به دست آمده نشان
از آن دارد كه پيوند تنگاتنگي ميان پيكره شيرو ميترا وجود دارد، نقشي كه
در زيرپله‌هاي كاخ‌آپادانا در تخت‌جمشيد مي‌بينيم )شيري گاوي را مي‌درد(
اين گمان را استوارتر مي‌كند. در سندهاي به دست آمده در اروپا مي‌بينيم كه
ميترا كه گاه‌زاده سنگ و گاه زاده و همتاي آناهيتا خوانده مي‌شود، در غاري
گاوي را مي‌كشد. در بيشتر آثار به دست آمده از ايران باستان مثل سنگ
نوشته‌ها، برگه‌ها، كاسه‌ها و بشقاب‌ها نمونه هاي متعددي از شيري كه گاوي
را مي‌درد را مي‌بينيم.در درازناي تاريخ به مدارك استوار و بدون شكي
برمي‌خوريم كه پدران ما خورشيد را برتر از ديگر خداي‌گونه‌ها
)رب‌النوع‌ها( برشمرده و آن را نشانه بيمرگي، برتري و نيرومندي
مي‌دانستند. همچنين مي‌دانيم كه ميترا با ايزد مهر را خداي روشني و
نيرومندي مي‌انگاشته‌اند و خورشيد را نماد و نشان او مي‌شمردند و بر اين
باور بودند كه خورشيد با گوش و چشم تمام هستي را زير نگاه خود دارد. به
همين دليل به خورشيد مهر هم گفته مي‌شود كه نام ديگر ميتراست.



در ادبيات مزدسينا، شيت‌ها، زرتشت همبستگي ميان ميترا و خورشيد را پذيرفته
و مي‌گويد: خورشيد نشانه پادشاهي و چيرگي ايران بوده است. در بالا ي چادر
شاهان چهره خورشيد كه از بلور ساخته شده بود، مي‌افراشتند. گمان مي‌كنند
كه ايرانيان خورشيد پرستند ولي در باور ايرانيان، شيد نور است كه
بزرگ‌ترين آفريننده همه چيز است و خورشيد تنها بازتابي از اهورا مزداست.